Katrijn VAN ROMPAEY

Lieve Katrijn,
een grote dame, zoveel is zeker.
ik heb je gekend als student, als collega, als arts en als steun en toeverlaat.
Zovelen omringen je nu en plots is elk van hen vleugellam , je laat zo een leegte achter...
Maar wees rustig, je wordt voor altijd gekoesterd,
Je hebt zoveel leven en hoop gegeven
Al mijn respect en diepe dank.

Yet if you should forget me for a while and afterwards remember do not grieve, for if the darkness and corruption leave a vestige of the thoughts that once I had; better by far you should forget and smile, than that you remember and be sad. Hier heb ik geen eigen woorden voor, 11 dagen ouder dan ik, sterker, slimmer, mooier, alles heb je gegeven, onvervangbaar, niet te bevatten.

Op dinsdag 15 oktober heeft Katrijn de laatste keer naar me gelachen in het voorbijgaan aan de grote inkomhal van het UZ.
Uitzonderlijk kwam ik er later voorbij dan gewoonlijk.
Deze rencontre heeft God, alhoewel ik denk dat hij niet bestaat, toch goed geregeld.
Voor mij is Katrijn voor het ziekenhuis geweest wat een broeikas is voor tomatenplantjes.
Wat een heftige stiel is het ook, die ze koos.
Voor mij hoort ze thuis in hetzelfde lijstje als de vorig jaar gesneuvelde Marie Colvin.
Ik ben triest van onvermijdelijkheid.
Ik wens de mensen die van haar hielden moed.

Soms is er zoveel wat we voelen maar zo weinig wat we kunnen zeggen....

Lieve Meter Katrijn ,

Slaap zacht . De tijd dat ik jou mocht leren kennen , was veel te kort. Toch zal ik die momenten waarbij ik las baby in jouw armen mocht rusten , blijven koesteren.

Dikke zoen
Uw metekindje
Jules De Surgeloose

Le parfume de l'ame , c'est le souvenir ... Zo mooi, zo typerend
Toen ik je overlijdensbericht las, verdween een zekerheid in mijn leven . De zekerheid , dat iemand met een enorme kennis van zaken maar vooral met een menselijke en warme betrokkenheid , er niet meer is . Zij begeleidde mij ( en ook mijn man) door een heel moeilijke periode in ons leven .
Dank u wel, grote dame, dat ik je mocht leren kennen, ik zal het parfum van je ziel altijd met me meedragen .
Mijn gedachten gaan ook uit naar haar naasten ,die nu verweest achterblijven .

Amper drie weken na m'n geslaagde rugoperatie heb je afscheid genomen of moeten nemen van het leven, het leven wat je voor mij als buitenstaander nochtans zou hebben moeten toelachen: gewaardeerde en succesvolle neuro-chirurg, knappe dame bovendien.
Sober maar toch empathisch en misschien is dit net iets te veel geworden, ik heb er het raden naar maar dat je overlijden niet alleen een drama is voor je familie en vrienden maar ook voor je collega's en zelfs voor je (oud-)patiênten is een feit, de tragische waarheid helaas.
Het onvermijdelijke lidteken dat ik draag zal ik voortaan met fierheid beschouwen als een onuitwisbare handtekening, een onuitwisbare herinnering aan de dame die mij een enorm stuk levenskwaliteit heeft terugbezorgd.
Tenslotte nog dit: dood ben je pas als iedereen je is vergeten (naar Bram Vermeulen) en dat zie ik nog in vele jaren niet gebeuren, hopelijk nooit ...

hier zijn geen woorden voor...