Hugo DELEYE

Tekst zoals gelezen door Etienne Vande Velde, oud-collega en vriend van Hugo, op uitvaart

Beste Frieda,
Wanneer je studente was aan de universiteit is er een vonk tussen jou en Hugo ontstaan, die de oorsprong was van een rijk gevuld liefdevol leven.
Jullie hebben samen op familiaal vlak een mooi gezin en op professioneel vlak een zeer goede tandheelkundige praktijk opgebouwd.
Zonder jou Frieda, zou Hugo, zoals hij een bezige bij was, nooit hebben kunnen realiseren waarvoor hij zich steeds ten volle engageerde. Iedereen hier aanwezig zal dit kunnen beamen.
Hugo was een getalenteerd tandarts die zich 100% inspande voor de patiënten en voor de collega’s.
Met Hugo heb ik honderden keren, voor vergaderingen, symposia, enz., doorheen Vlaanderen en België op weg geweest; eerst als bestuurslid van het Alg. Verbond der Tandartsen van België, later als bestuurslid of voorzitter van de Koninklijke Belgische Vereniging voor Tandartsen en, op het laatst na de stichting in 1987, voor de Vlaamse Wetenschappelijke Vereniging voor Tandheelkunde.
Voor de Vlaamse Wetenschappelijke Vereniging voor Tandheelkunde gaf hij zich volledig met de steun van de bestuursleden; zelfs gedurende de laatste weken bleef hij van op zijn ziekbed bezorgd over de werking van de VWVT en plande hij een zo vlug mogelijke terugkeer om zijn activiteit verder te zetten.
Hugo was een charmante, gevoelige, zeer actieve man; hij kon zeer goed dialogeren om frontale confrontaties te vermijden en was steeds bereid in te springen waar iets dreigde mis te lopen.
Toen ik, na het vernemen dat mijn vrouw Suzanne ongeneeslijk ziek was en binnen twee à vijf jaar zou overlijden en ik uiteraard in zak en as zat, hebben Hugo en Frieda mij opgevangen : ik ben bij hen op een zonnige namiddag onverwacht binnengevallen en zij hebben mij getroost zoals alleen goede vrienden kunnen.
Ik zal mijn beste vriend Hugo missen, ook allen hier tegenwoordig zullen hem missen; maar hij zal steeds geestelijk bij ons aanwezig blijven.
Frieda, samen met Hugo gingen jullie graag wandelen en ik ben er zeker van dat je nog dikwijls zult dromen liefdevol op wandel te zijn met Hugo!
Etienne

Tekst zoals gelezen door Steven de Maesschalk, oud-leerling en tandtechnieker, op de uitvaart

Beste familie en vrienden,
Toen ik deze week de vraag kreeg van de kinderen om een woordje te richten naar jullie heb ik op geen enkel moment geaarzeld.
Ikzelf en vele studenten tandtechniek die school liepen aan het Stella Maris instituut te Merksem hebben een oprechte waardering voor onze leraar anatomie en morfologie.
Mijnheer Deleye is voor ons en voor mij in het bijzonder altijd Mijnheer Deleye gebleven, steeds sprak ik hem na vele jaren nog aan als Mijnheer Deleye.
Een man waarvoor men alleen maar respect kan hebben en naar opkijkt.Tot op heden kan ik alleen maar mijn waardering uiten voor iemand die zo in de weer was om ons prachtig beroep van tandtechnieker te promoten.
Hij was het die er op aandrong om met gemotiveerde mensen een volwaardige studierichting op poten te zetten en ervoor te zorgen dat ons beroep naar een hoger niveau getild werd.
Wij keken met z’n allen op naar mijnheer Deleye, een tandarts die naast zijn praktijk tijd maakte om jonge gasten de wondere wereld van het kaakgewricht met zijn bloedvaten en zenuwen te onderwijzen.
De laatste tijd horen we vaak de uitspraak…il faut le faire, ik denk dat dit hier volledig op z’n plaats is. Na mijn studies tandtechniek heb ik nog de eer gehad om te mogen werken voor onze leraar wat in onze studietijd toch niet zo evident leek…we hadden toch een beetje schrik om voor zo een geleerd iemand te mogen werken.
Doch, de jaren die ik gewerkt heb voor Mijnheer Deleye waren super, nu weet ik dat werken voor iemand met zo’n bagage aan kennis, jezelf naar een hoger niveau tilt.
Persoonlijk koester ik dan ook het moment toen ikzelf begin dit jaar voor zijn vereniging, de Vlaamse Wetenschappelijke Vereniging voor Tandheelkunde een voordracht mocht geven aan tandartsen en vooral aan mijne meester die trouwens heel geïnteresseerd aan het luisteren was…
Ikzelf zal je nooit vergeten en hoop dat je nog lang een inspiratiebron mag zijn voor uw collega’s tandartsen en mijn collega’s tandtechniekers!
Steven De Maesschalk

Tekst vanwege Marc Van Acker, vriend Familiekunde Vlaanderen, op de uitvaart

Hugo,
In de loop van het jaar 1993 werd jij medewerker bij het VVF, wat nu Familiekunde Vlaanderen heet. Je was dus bijna 20 jaar een actieve medewerker, een man van actie, want stilzitten was niet aan jou besteed. Je eerste omvangrijke medewerking betrof het inventariseren van het Fonds Régis. Dit fonds ( ruim 2 ton) welke onze vereniging dank zij het bisdom Mechelen kon verwerven werd letterlijk en figuurlijk een loodzware opdracht.
Samen met o.a. Dora Kennivé, Cois Haverals, Marthe Schilders werkte jij meer dan 5 jaar met veel werkvreugde, en ja ook met de klassieke ups en downs, aan deze databank. Ook het corrigeren, foutencontrole (hoofdletters, accenten, spaties ) en afwerken op CD-rom van al deze data was voor jou Hugo nooit een probleem.
Nadien werd het Fonds Crappé verwerkt. Dit nam je mede ter hand omdat je west- vlaamse roots je zeer nauw aan het hart lagen. Dit Fonds omvatte grotendeels het Meetjesland, het landelijk karakter van deze regio was hierbij een boeiend gegeven.
Ook de jaarlijkse etentjes voor de medewerkers droegen meer dan jou stempel. De menu was steeds je keuze : november dus wild of gevogelte.
We hebben er samen een vijftiental voorbereid : van Park- West, De Kleine Bareel, den Troubadour, het Zuiderterras enz. tot de Lokeend. Zelden hebben we één opmerking gekregen. Dit was zeker jou verdienste. De Lokeend was helaas je laatste etentje met de medewerkers. Je bent er toen vroegtijdig opgestapt, je voelde je onwel.
Zaterdag 5 oktober waren wij – zonder het te beseffen- de allerlaatste keer samen van dienst in de leeszaal van ons Centrum te Merksem. Je was zoals steeds bijzonder sociaal en tot alles bereid om de bezoekers te helpen met vragen en problemen. Je kennis reikte verder dan de streek tussen Poperinge en Oostduinkerke. Ook Frans- Vlaanderen was voor jou een tweede thuis. De families uit de regio Geraardsbergen kende je blindelings.
De heemkundige kringen en regionale verenigingen in de Westhoek waren je niet vreemd en als een bezoeker uit West- Vlaanderen de leeszaal binnenkwam, kon Hugo zich dan ook uitleven in zijn beste rol : een west-vlaming die zich thuis voelde in Antwerpen.
Nooit heb ik je kwaad gezien, je humor was steeds aanwezig, je relativeringszin scheerde hoge toppen, je aanbreng was steeds op zachte toon.
Dit zal ongetwijfeld voor het Centrum een leemte van formaat met zich meebrengen. Hugo, alvast dank voor je tomeloze en onbaatzuchtige inzet.
We zullen je missen, we zullen je gulle lach evenzeer missen, je vergeten doen we niet.
Namens alle medewerkers van Familiekunde Vlaanderen, Marc Van Acker