Nelly De Stoop

Lieve Nelly,

 

Ik las het in de krant vandaag: je bent niet meer…

Het kan maar moeizaam tot me doordringen, al weet ik sinds geruime tijd over uw gevecht tegen ‘de ziekte’ en hoe dapper je die strijd hebt gestreden!

Erg goed heb ik je helaas niet gekend; lang niet zo goed als ik dat graag gewild zou hebben. Daarvoor was de tijd te kort. Onze correspondentie startte pas na het plotse overlijden van uw neef, Marcel De Stoop, die zestien jaar lang mijn boezemvriend was. Hij had me altijd een integer beeld van u geschetst en ik mocht aan den lijve ondervinden dat dit helemaal klopte nadat ik u persoonlijk beter leerde kennen toen hij er niet meer was.

 

Sinds 2006 correspondeerden we met elkaar en ik was erg ontroerd hoe je me wou helpen over het verdriet van Marcel’s overlijden heen te komen. En dan werd het me stilaan duidelijk dat je zelf ongeneeslijk ziek was! En hoe dapper je het gevecht tegen ‘de ziekte’ aan het strijden was. En dat je desondanks nog verder iets van je leven wilde maken en patiënten bleef helpen, terwijl je ook je artistieke talenten volop de kans gaf om naar buiten te komen. Het (eenmalige) bezoek dat ik je ten huize bracht (november 2009) staat in m’n geheugen gegrift. Zo ook de mooie foto die ik van je nam toen je fier poseerde naast jouw eigen gecreëerde “Laocoon” die nu in je tuin prijkt. En ik schonk je een eigen stukje van mijn houtsnijwerk. Het was in de laatste levensmaanden van uw levensgezel, wijlen meneer Wyffels. Ik herinner me uw immense verdriet toen ook uw partner – slecht enkele maanden geleden – op korte tijd overleed.

 

Het was een eer u te mogen kennen, al was het slecht zo kort. Je zal in m’n hart blijven wonen en ik betuig langs deze weg mijn oprechte medeleven aan allen die u dierbaar waren.

 

Danny De Vriendt